NAVENDA NÛÇEYAN – Di çarçoveya perspektîfa Şoreşa Jinê ya li Kurdistanê û qada azad a Rojava de, jinên cîhanê ji Şoreşê mînak digirin û hêvîdar in û li ser wê yekê difikirin ku çawa li qadên xwe têkoşîneke bi vî rengî pêş bixin. Lûbris Rubra kolektîfeke jinan a ji Brezîlyayê ye ku nêrîna xwe ya li ser Şoreşê û rastiya têkoşîna jinan a li Brezîlyayê parve kir. Ajansa me bi Melissa, Julia û Carlota re axivî:
https://youtu.be/feT4Q–HQK8
Ez li vir wek nûnerê rêxistina Lábis Rubra diaxivim û ji bo derfeta ku em li ser kar û xebata xwe biaxivin, pirsên ku ji me re hatine kirin bersiv bidin, spasiya we dikim. Lábris Rubra însiyatîfeke femînîst a çînî ye, ku li eyaleta Mato Grosso do Sul (BR) derketiye holê, lê em naxwazin xwe bi tenê li vir bimînin. Em dixwazin li dewletên din ên Brezîlyayê û paşê li seranserê Amerîkaya Latîn navendan ava bikin.
Lábris ji pêdiviya birêxistinkirina femînîstan ji perspektîfa çînî de derketiye holê, li ser bingeha têgihîştina ku jin di civaka kapîtalîst de cîhek taybetî digire, kategoriya siyasî ye ku di dîrokê de li qada xebata malê û lênihêrîna li ser vê bingehê hatî destnîşan kirin, kolektîf bi vî rengî disekine. pir li ser berhema zanistî, agahdarî û hunerî û her weha di xebat û hişyariya gel de, û ew alîkariya jinan dike – bi taybetî yên derdorê. Ji ber vê yekê armanca me ew e ku em şert û mercên ku jin bi ajandayên xwe haydar bibin, bibin yek û ji bo Şoreşê têbikoşin, ji ber ku tenê wê me ji nakokiyên civaka kapîtalîst rizgar bike.
Ev girîngî tê dayîn ji ber ku di dîrokê de ferdên ku wek jin hatine dinyayê, bi hezar salan, ew wek çîneke bindest ya kesên ku mêr ji dayik bûne hatine dîtin û têne hesibandin. Cinsê nêr van amûran afirand ku em (jin) bi wan re bindest bikin.
Ev binerdbûn di serî de ji taybetiyên me yên biyolojîk û îmkanên pergala jinberdanê ya ku ji bo îstîsmara zayendî û hilberîna kedê tê bikaranîn pêk tê. Ji ber vê yekê girîng e ku em jin bi hev re bin, ji ber ku em hemî ji ber ku ev laş heye, ew tiştek me dike yek – ew tiştek hevpar e. Û çawa laş ji aliyê vê çîna ku wek bilindtir hatiye danîn, ku çîna kesên ku wek nêr çêbûne, hatiye kontrolkirin, serdestkirin. Ji vê çavdêriyê, ji têgihîştina ji vê kapasîteya hilberînê, raman têne afirandin – ku em wekî avahiyek super fam dikin – ku ew ramanên ku piştgirî didin vê binbariya jinê, ji ber vê yekê mêran navên her tiştî li cîhanê dan, wan dîroka cîhanê vegot. ji perspektîfa xwe. Ji ber vê yekê dema ku em li vê dinyaya bi navê mêran li paş xwe dinêrin. Ji ber vê yekê dema ku em li vê dinyaya bi navê mirovan dinêrin, mantiqek heye ku dîroka me eleqedar nake, em çîroka xwe, nêrîna xwe, têgihîştina xwe ya bi tevahî dîroka ku heta niha mirovahî jiyaye vedibêjin.
Li van deran mêran jî nehiştin ku em li cihê kolektîf bin. Wan her gav cîhên ku ew dikarin di nav xwe de bin, çi berê li biratî an meyxanan, lîstika futbolê ya şeva Çarşemê, tewra li cihên ku jin piranî ne, wek mînak di olê de, hebûn. Ol tiştekî wisa ye ku ger em li daneyan bigerin, jin bi rastî her tim bûne bingeh, mêr di qada desthilatdariyê de ne, lê jin ‘bikarhênerê’ herî mezin ê olê ne, lê dîsa jî, mêrek li wir heye ku zilamê ku rêxistin dike. ku li wir. Ji ber vê yekê, ji hêla dîrokî ve, me jin li cihên ku em karibin çîroka xwe ji perspektîfa xwe vebêjin û fêm bikin ku me yek dike tune ne, ji ber ku dema ku em dest bi vegotina çîrokek ji perspektîfa xwe dikin – ji perspektîfa jinan, em pê dihesin ku tewra ew lek, balixbûn, dayîkbûn, van hemûyan em dikarin wek ezmûneke kolektîf bidin hev, em dikarin ji serpêhatiya xwe berbi ezmûneke kolektîf ve bibin û ji xebata afirandina jiyanê kevintir tiştek nîne.
Daneyên li ser jinkujî, destavêtin, fuhûş, destdirêjiya laşî û devkî, derûnî û milkî ya jinan, rastî şerekî derûnî yê rast û berfereh in ku tê de mexdûr in. Û gelek ji têgihiştinê dûr in ku ew parçeyek ji amûrek û kontrolê ne, îstismarkirina laşê wan û hêza wan a kar. Ew amûrên sembolîk ên bêhejmar ên ku ji hêla baviksalarî ve hatine afirandin û ji bo razîkirin û dûrxistina wan ji newekhevî û tundûtûjiyê xizmetê dike jî fêm nakin. Ji ber ku baviksalarî awayê ramana me çêdike, ew çawaniya dîtina mêr û jinan û tewra xwestekên ku em jin dixwazin jî çêdike. Ji ber vê yekê em gelek caran jinên ku ne xwediyê ajansê ne ku bi rastî jiyanek cûda hilbijêrin.
Belê, em dibînin ku rewşa me ya niha rewşa paşdexistina mafên jinan û bi giştî ya hemû kêmneteweyan e. Postmodernîzmê têkoşîna çînan tenê xistiye nav pirsgirêkên axaftinê, îro li zanîngehan an jî li qadên hilberîna zanînê bi giştî, êdî li ser rê û rêbazên derbaskirina kapîtalîzmê ne, kolektîf bûye takekesî, lê em dizanin ku ev der cihên ku nakokiyên herî zêde lê zêde dibin. li wir bertek û berxwedanek herî mezin heye.
Li Brezîlyayê hê jî rewşeke bi rehetî heye…Tişta ku divê tevgera şoreşger bike ew e ku nakokiyên çîn, nijad û zayendî veke û serhildana gel di nav hêzeke xweser û rêxistinkirî de bi rêxistin bike. Em di wê baweriyê de ne ku ezmûna Rojava yek ji ezmûnên herî girîng e ku ji jinên Kurd tê analîzkirin û fêrkirin. Li Brezîlyayê tevî ku jin di bin mêtîngerî û şîdeta hovane de ne, hîna jî hişyarî û serhildana jinan çênebûye. Pêwîste di teorî û pratîka wê de li Rojava binerin, da ku em bi hevgirtina jinên cîhanê re tevgera azadiya jinê ya Brezîlyayê ava bikin.
Di dawiyê de ez dixwazim bibêjim ku Şoreşa Rojava nîşanî me dide ku bêyî rizgariya civakî azadiya takekesî ne pêkan e. Em ji Rojava hîn bûn ku azadiya jinê azadiya tevahî civakê û hemû beşên jiyanê diyar dike. Bê jin Şoreş nabe. Em hêvî dikin ku li Brezîlya û Amerîkaya Latîn civakek li ser esasên Rojava ava bikin.
Di azadiya jinê de, di rêxistinbûyîna civakî ya bi rastî demokratîk de ku xwe dispêre tevlêbûna hemûyan, bi hevgirtina navneteweyî ya ji holê rakirina çînan û ji holê rakirina mêtingeriya pergala zayendperestî.
