BERLIN – Özgür Can Altıngul li Almanyayê dijî û bi awayekî aktîf di nava xebatên siyasî de ye. 28 salî ye û ji sala 2010’an ve li Rihayê bi awayekî aktîf siyasetê dike. Ji ber xebatên xwe yên siyasî 3 caran ket girtîgehê û nêzî 2 salan di girtîgehê de ma. Doza 10’emîn a ku der barê wî de li ser rêveberiya rêxistinê hatiye vekirin û niha li Dadgeha Bilind de ye.
Ozgur Can Altîngul têkildarî ‘polîtîkaya koçberiyê, ku yek ji polîtîkayên şerê taybet e’ yên dewleta Tirk a faşîst û dagirker li ser gelê Kurd bi taybet ciwanên Kurd dimeşîne, pirsên Ajansa me ya Nûçe Ciwan bersîvand.
Çima ciwan li cihekî wek Kurdistanê çûyina Ewropayê hildibijêrin?
“Polîtîkayên şerê taybet hem li ser Tevgera Azadiya Kurd û hem jî li ser Ciwanan ku hêza pêşeng a vê tevgerê ne, tê meşandin. Çavkaniya van polîtîkayan bi giranî bi tecrîda li ser Rêber APO ve girêdayî ye. Şerê taybet rasterast li gorî Tecrîda li ser Rêber APO her ku diçe girantir dibe, rewşa niha ya ciwanan rewşa siyasî û siyasî ya welat diguherîne, rewşa aborî jî girantir dibe. Di vê hawîrdorê de komên şerê taybet ciwanên kurd ji xwe dûr dixe û veguherîne. Ciwanên ku li dijî vê polîtîkayê li ber xwe didin, bi birçîbûneke sîstematîk re rû bi rû dimînin, ciwan ji ber ku bi hestên Kurdistanî ne û nikarin van hestan bi azadî bijîn, berê xwe didin Ewropayê, armanca wê ya sereke daxwaza rizgariyê ye. Rêya dewletê ya ji bo kişandina ciwanan tiryak û fûhûşê re dikşîne nav sîstemê. Li dijî vê jî derketina ciwanan ji welat ji ber bandora tecrîda mutleq a li ser ciwanên Kurdistanê ye.”
Çi girêdana vê rewşê bi polîtîkayên şerê taybet ên dewletê yên li hemberî ciwanên Kurd re heye?
“Bi hêviya rizgariyê çûna ciwanan ji welatê xwe ji polîtîkayên dewletê bêbandor nayê dîtin. Meylên dewletê li ser bingeha şerê taybet in. Tecrîd û pêvajoya siyasî ya li ser Rêber APO li ser vê yekê bandorker e.” Hemû jî weke parçeyekî sîstemekê kar dikin û ciwanên Kurd ji welatê wan vediqetînin, polîtîkayên sîxuriyê yên li ser ciwanên Kurd ên li welat siyasetê dikin, hatiye pêşxistin, kevirê bingehîn ê vê sîstemê ev e. Di vir de armanc zorê ye. Ciwanên Kurd bi êrîşeke aborî ya mezin, li gel zextên derûnî yên li ser binehişê xwe welatê xwe biterikînin. Di rastiyê de divê çareserî ne çûna Ewropayê be, li welatê xwe bi qasî ku ji destê wan tê divê li berxwe bidin. Her wiha divê ciwanên ku ji ber şert û mercên girtîgehê, ceza û mueyîdeyan hatin Ewropayê, piştgiriya siyaseta Kurd bikin û xwe birêxistin bikin, bibin xwedî îrade, bibin xwedî statu û karibin rê li ber Tevgera Kurd vekin. Ji vir bersivê piştgirî bidin welat.
Şerê taybet li her derê Kurdan yek e. Li Ewropayê jî polîtîkaya şerê taybet heye. Li vir jî qedexe ye. Ew tenê guhertoyek hinekî dirêjkirî ya Tirkiye û Bakurê Kurdistanê ye. Niha Kurd li Ewropayê di lîsteya terorê de ne. Tevgerên Kurd di lîsteya terorê de ne. Her wiha ciwanên Kurd li vir tên binçavkirin û der barê wan de doz tên vekirin. Di vî warî de Ewropa yek bi yek hevkarê Tirkiyê ye. Li Rojava rêveberiyeke xweser heye. Her çend welatên Ewropayê li ser rêveberiya xweser a Rojava helwesteke neyînî nîşan nedin jî, ti welatekî Ewropayê bi fermî Rojava nas nake. Ev polîtîkayên şerê taybet ên li Ewropayê ji Tirkiyeyê pir cuda ne. Kurd her ku diçe, heman polîtîka wî dibîne. Heta ku îradeya xwe ranegihînin û xwe bi rêxistin bikin.”
Li hemberî vê pirsgirêkê erk û berpirsyariyên ciwanan çi ne, li hemberî polîtîkayên koçberiyê divê ciwan çawa bên rêxistinkirin?
“Divê ciwanên Kurdistanê di çarçoveya paradîgmaya demokratîk, ekolojîk, azadiya jinê ya ku ji aliyê Rêber APO ve hatiye afirandin de xwe bi rêxistin bikin. Bi hemû gelên Rojhilata Navîn re pêwîste Modernîteya Demokratîk bike pratîkê û xwe bi rêxistin bike. Tevgera Azadiyê bi giştî divê ciwan li dijî tiryakê, li dijî fuhuşê, li dijî modernîteya kapîtalîst bin. Li dijî pergala şerê taybet helwesta herî zelal bi xurtkirina meclîsên ciwanan, avakirina komûnan, rêxistinkirina tax bi tax, gund bi gund , bajar bi bajar ne.”
