“Amara gudekî girêdayê li bajarê Rihayê ye. Axa bajarê Rihayê li ser ruyê cihanê de şahîdê pir demên dîrokê bûye. Bi taybet yek jî ji wan 4 Nîsana di sala 1949’an e. Vê dîrokê wekî vejînekî nû li ser axa Kurdistanê mohra xwe danî.
Di nava vê gundî de malbatekî ku bi 7 zarok, dê û bav pêk dihat hebû. Di vê malbatê de bav hîn zedetir belengaz dayîk jî hîn zedetir otoriter bû. Ev dayîkbûna ku em behsê dikin ji 7 zarokan de yek bû. Lê bele ev zarok wek 7 zarokên din nîn bû. Nedişibiya tu kesî. Di nav gund deherkesê jê re digot dînê çolê. Ji ber ku ev zarok tu carî çîya û çolan dernediket û her tim dixwest bi hevalên xwe re bikomî listokan bilîze. Derveyê komî ne dixwest kes tena serê xwe bilîze. Ji ber vê yeke vê zarokê her roj lîstokeke nû diafrand. Dixwest zarok derdora wî kom bibin, ji bo wan bandor bike tiştên ku zarokên din lê ditirsiyan, ew bi cesaret diçû li ser wan tiştan. Carinan bi tena sere xwe diçû çol û çiyayan, mar û mişk û çûk dikûşt û bi vê awayê zarokan derdora xwe kom dikir. Malbatên gund dixwestin zarokên xwe dûrê wî bixin, digotin ev tiştên ne baş dixe serê zarokên me. Hîn wê deme de gundiyan vê zarokê re digotin ev zarokekî pir cûda ye.
Zarokekî pir jîhatî bû. Mesela dema karê çandinê de zarokên wî mezintir hîn heya nîvê zeviyê nikaribûn biçînin ew 3-4 caran serî heya dawîya zeviyê diçû. Ev zarok ji mile xwe yê tolgirtin û adaletê jî pir bi hêz bû. Bi taybet ji ixanetê re tahemmûl nedikir. Di biçûkatiya xwe de kevok xwedî dikir. Wê temenê xwe de kevokên xwe bi awayekî cidî dişopand. Piştê şopandineke dirêj dît ku kevokeke wî her tim dev ji koma xwe berdide û diçe tevlî koma kevokên cîrana dibe. Vê zarokê kiryara vê kevokê li hember xwe wek îxanetekî pênase kir û biryar da ku vê kevokê ceza bike. Wek cezayê jî purta wê kevokê rûçikand û pîşt re ji wê kevokê re got “ ka dîsa bifire û biçe”
Ev zarok ji dayîka xwe fêrî tolhildan û edaletê bibû. Rojekî vî zarokî ji zarokekî gund lêdan xwar û bi girî çû û giliyê vê zarokê ji dayîka xwe kir. Ew wisa difikirî ku dayîka wî yê biçe tola wî bigre. Lê wisa nebû. Eksê wê dayîka wî jê re got ku “heta ku tu tola xwe ranekî tu nikarî werê vê malê.” Ji ber vê helwesta dayîka xwe ev zarok mecbur ma ku bi awayekî afirîner biçe tola xwe bigre. Bi vî awayê vê zarokê Çû tola xwe girt û bi serbilindî vegeriya mala xwe. Vê yeke jî vî zarokê de xwebaweriyek da avakirin.”
