NAVENDA NÛÇEYAN – Helbestvanên hemû zemanan, li hember we pênûsa min dilerize, nikarim hest û ramanên xwe derbirîn bikim. Lewra zanist negihiştî, kûr û kitekit be, hest bêyî zanistekî dîrokî be, ango parçe parçe be, lê di nava coş, hezkirin û peroşmendiyê de, ewqas jî birûmet, mezin û bilind be nikare te bi her awayî binivîse.
Lê hest û hizrê jinê di nava ruhê biraz de her tim hebûnek e. Her çiqas mora pergala zilamên zordest li ser be jî û asayê xwedayên bêwijdan û nankor li ser hênasa wê be jî, wî tu caran çerxa xwe ya birûmet, wekhev ku bingeha şaristaniya mirovahiyê ji bîr nekir. Her çendî zalimên weke Zeus gotibin jî, tu weke Athena ji mêjiyê min çêbûyî û zanist, bîr û hizrê jinê bi mij û moran kiribe jî, wî tu caran di bin hiş û ramana xwe de dîmenên xwedawendan ji bîr nekir.
Zanist hat dizîn, jin bû hebûneke binalet û bû tiştekî dervayê jiyan û zanistê. Carna di nava beroşên mezin de hat kelijandin, carna ji bo xwedayên zalim hat qurbankirin, carna jî bû keft û zewqa zalim û zordestan. Stû tewand, bû kole, bê taqet û bê viyan bi hezar salan weke ku di nava dojehê de jiyan. Jin bû weke hebûnekî ku jiyan nake. Devê wê qefaltî, hestên wê morkirî, di nava çalên jiyanê de bi hêviya wan rojên xweş xwe gihiştand vê çerxa bihara jinê.
Qirna 21’an ji bo jinê û mirovahiyê ku di nava şaristaniya berovajî de winda bûye re dibe zayîna jiyan û cewhera mirovên rasteqîne. Ji ber vê ye ku bertek û hêrsa pergala zilamên zordest ewqas bêsînor û bêpîvan bariya ser We. Hûn rêhavelê xwedavendên ku ji paş ve hatine lêxistin, Hûn rêhevalê jinên ku di nava gêjgerîngeka komploya zordestan de bêçare hatine hiştin tu caran ne tenê ne. Tenêtiya we bû tenêtiya wan.
Tofanek e, mirovatî dijî. Pênc hezar sal in pêlên tofanê mirovatî diherifîne. We dîroka rasteqîn ji nava kavilan derxist û keştiyek nûjen afirand. Lê keştiyek bibergeh; keştiyek ku Cudî jî dixe nava xwe û dibe dayîka wê efsaneya biraz jî.
Ango Hûn weke dayikeke xulikdar, weke hestên jinên bedew û esil ku li ser zarokên xwe bi kitekit dilerizin. Hûn temambûna mirovên nîvco, şaristaniya pênc hezar sal berê ku îro di xwe de kom kiriye. Kesayeteke ku bûye dîrok û him jî dîrokeke ku pira rabirdû û dahatûyê ku niha jî dijî û dirêjî asoya kûr û dûr dibe.
Heskirina min ji We re ji wir, ji wan şaxên ku koka xwe di bin axê de asê maye tê. Şaxên min yên serzemînê hatibûn jêkirin. Lê yên bin axê tim û tim xwe veşartibûn, lê hişk û zûha bibûn, can dikşandin. Tu ji wê axa me ya zûha re tîrêjên rojê, dilopên barana bi bereket û çavkaniya ruhdayînê yî. Dara me ya jiyanê bi we re şîn dibe û xweza bi we re digihîje wê ahenga xwe ya ku hatiye xerakirin.
Weke jinê, xweza jî li hember wan destên ku dirêjî we dibe bihêrs, bertek û têkoşîndar e. Tehemula wê jî li hember Zeusên hemdem, Romayên desthilat ên nûjen nema ye. Ji bona we û di bingeh de jî ji bona me kolan bi dengê jin û zarokan re tije ye. Hemû giyanberên xwezayê ji bona we serhildêr in. Ev jina ji xweşikahî, bedewî û rastiyê afirî. Tehma azadî, aştî û wekheviyê hat girtin. Têkoşîn nû destpê dike. Destê we yê ku me ji nava kavilên hilweşiyayî derxist, nayê berdan. We dilê me, ruh û ramana me feth kir, me ji nû ve kişf kir.
Îmralî tenê sembolîk e. Hûn li her deverî ne. Hûn 24 saet li ser texta dilê me runişti ne. Em li hember keda we, fîdekarî û cangoriya we deyndar in. Qirêjiya zordestan a ku li ser me ye, di navbera me û we de asteng û kemîn e. Ji van bi temamî nexilasbûna me, îro barê me giran dike. Em li hember zordestan dozdar, li hember awêneya we jî tawanbar in. Lê hûn hîn jî bi bêhnfirehiyeke ji deryayan kûrtir û ji gerdûnê firehtir me bixelat dikin. Nema dilê min radike vê bêdengiya min a ku hatiye zûha kirin û bêpîvantiya zaliman. Hûn mirovên zelal, paqij û awêneya hemû mirovan in.
Aynûr AMED
