Navê Kod: Şayan CUDÎ
Nav û Paşnav: Hevîle ÎZER
Cih û Dîroka Ji Dayîkbûnê: 1984 / ŞIRNEX
Cih û Dîraka Tevlêbûnê: 1996/ERTÛŞ
Sê heval, sê pakrewan û sê lehengên çiyan bûn, zaferên canfeda. Li Kurdistanê, ango li vê welatê bihuştê, lehengtî bûye keneşopiyeke dîrokî û ev dîrok ne li hemberî, bi xwînê tê nivîsandin. Yek diçe yê din tê şûnê, bi hev re çemê azadiyê diherikînin û tu caran nasekinin.
Rêheval Zafer ROJÎN, Zaferê sêyemîn bû. Ji bêriya wî di sala 1988’an de Zaferê mezin bi zagona leşkerî tevlîbû û di sala 1994’an de jî şehîd ket. Û Zaferê mezin bavê çend zarokan bû. Piştî Zaferê mezin di sala 1995’an de (Muhamet Îzet) tevlîbû, navê xwe kir Zafer. Zaferê duyem di sala 1997’an de li Garê şehîd ket. Zafer ROJÎN jî di sala 1999’an de piştî dîl ketina Rêbertî, tevlîbû û wî jî navê xwe kir Zafer. Çiroka Zaferên pakrewan bi vî awayî ye. Her sê Zafer jî ji gundekê ne, ango ji Gundik Remo bûn û pismamê hev in. Ango ji yek xwînê ne.
Dibe ku vê dîrokê herî baş rêheval Zafer Rojîn dikarî binivîse, ji ber ew yek jî wêjevanên veşartîbû. Dema serpêhatiyên kurdeyatiyê dinivîsand, her tiştek xwediyê wateyekê bû. Di rojnivîskên xwe de cih dida her tiştî. Tenê rastiyên giştî na, rastiya xwe ya penabertiyê jî, herî baş wî dikarîbû binivise. Bi kinahî ji zimanê pênûsa xwe pir baş fêm dikir. Belê, zarokê welatê min ê birîndar mabû; pênûsa şikestî, me bi hibra cemidî û ma bi tiliyên pûçbûyî nivis têne nivîsandin ku ez jî karibim bi dilekî birîndar, an jî bi rondikekî çavan karibim binivîsînim çîroka penabertiya me. Carnan hestên mirovan dibin lehî û diherikin, carna jî dibin sitirî, bahoz û carna jî dibin volqan û diteqin. Lê mixabin! ma çi qîmeta hestên piştî poşmantiyê hene?
RÊWIYÊN RÊKA DÛR
Ey rêwiyo!
Ka ji min re bibêje tu ji ku têyî û tuyê ji ku ve biçî?
Dest ji min berde, ez rêwiyê rêka xem û berê min li xerbiyê ye.
Ez dizanim, lê tu jî zanî rêwiyo, xeribî gelek zor e.
Rêwiyê dilovan dizanim, tu jî mîna penaberan bê mal û bê war mayî.
Lê ji bîrneke; em zarokên Welatê Rojê ne,
Lewra dema roj derdikeve jî bi me re dikene, dema diçe ava jî her wiha.
Belê, keça delal ez ji cihekî dûr ji cihê miradan ango ji Cûdî têm.
Û gelek jî westiyame. Lê ma tu jî dizanî serpêhatiya Cûdî, an jî pîroziya wê axê.
Belê belê, dizanim ji ber ez jî ji wir im, lê ji beriya salan ez jî mîna te penaber bûme.
Lê cardin jî ger tu ji min re behsa wan dera bikî, ezê gelek keyfixweş bibim.
Baş bizane keça delal.
Hîna xweza mîna berê xweşikbûna xwe diparêze. Û her bihar bi mirovan re dikene.
Lawikê xerîb, hîna li benda rêwiyên xwe ne.
Kopê kelê jî mîna berê hîn bi heyv û hêz dide mirovan,
Ava kaniya dolê jî hîna ewqas cemidiye ku dema mirov tasekê jê vedixwe hinavên mirovan hunik dike.
Lê mixabin, ew warên ku tije mirov zar û zêçbûn, niha mîna warê lalbûyî.
Mîna tariya şevan bê dengiya xwe diparêze. Lê tu zanî keça delal?
Min xortek ciwan ê bedew, rûbiken, çav bi hêviyê tijî û mirov şîrîn dît.
Lê diyar bû wî jî mîna me di kûraniya dilê xwe de hestên penabertiyê dihewand.
Min jî keserên ku dikişand, fêm kir ku ew jî penaber û bê war e.
Belê, rêwiyo ez jî wî dinasîm ew zarokê welatê min ê birîndar e.
Zaroktiya me bi hev re derbaz bû. Lê ew di zaroktiya xwe de jî ji her kesê cudatir bû.
Ew li ser van axan ji dayîkbû û jiyan li vir naskir.
Lê rêwiyo, serpêhatiya zarokê welatê min, mîna lawikê xerîb di nîvî de nema û ew gihane hesreta dilê xwe û bi dilbariya xwe re bûn yek.
Hemû sînorên penaberiyên Firat, carek din xwe gihandin vê axê.
Li vir çav li jiyanê vekir û li vir jî çav li jiyanê girt.
Belê rêwiyê rêka dûr. Li ser her kevirekî Cûdî destanek nivisiye.
Li ber siya her darekê wê, li ser her kaniyekê wê bîranîna gerîllayekê/î heye.
Ka vêca ji min re bibêje, rêwiyê ka rêwîtiya te an jî çîroka penabertiya zarokê welatê minê birîndar dirêj e?
Silav û Rêzên Şoreşgerî
Şayan Cûdî Zagros Kartal 27-04-2010
JI PÊNÛSA ŞEHÎD ŞAYAN CUDÎ (ji bo bîranîna şehîd Zafer hildaye dest)
