HABER MERKEZİ – Hogir Botanın kaleminden;
Kıyıda Yüzüstü Yatan Kürde Sordum!
Belki de sorum sadece Kürde değil, insanlığaydı. Karşımda duran cansız beden, Kürdistanda yürütülen politikanın çıplak haliydi. Öyle cansız ve ruhu çekilmişti ki … hafifçe, parmak uçlarımla elimi tüm bedeninde dolaştırdım. Öylesine donmuş, kurumuştu ki; Bedenindeki damarlarda akan kan, yıllarca inkâra, imhaya karşı direnmeyen bir gerçekliği anlatıyordu. Varlık için çıktığı yolun ardında kalan sadece yüzüstü yatan bir bedendi. Onun ötesi mi? Soruma cevap vermedi. Her zaman olduğu gibi, kendince haklı olduğunu söylüyordu. Ardı ardına sıralıyordu; Siyasi, ekonomik, imkan sorunu ve ona göre en önemlisi özgürlükmüş… Öncelerinin de yaptığı gibi bireysel özgürlüğün yolu ülkeden kaçmak ya da bu göçertme politikasanın çarkında Avrupa kapılarına dayanmakmış. Modern köleciliğe verilen yeni isimden öte olmayan bir durum. Bundan ötesi mi? Elbette duyguların yok
oluşu, robotlaşma, kapitalist sistemin en iyi ürünü ve metası olmaktır. Tüm bunlara karşı peki! ‘’kendin olmak’’ ?
Kısık bir sesle denizin hırçınlığında: Bak ülkesiz, kimliksiz, dilsiz ve dahası işte senin bahsettiğin özgürlüğün bedeli … Artık ne gökyüzünün maviliğini ne de esmer tenli çocukların seslerini duyup göreceksin. Ne de halk nezdinde onuru için direnen olarak tarihe geçeceksin. Belki de artık hiç hatırlanmayacaksın. Örneğin seni anacak kimsen olacak mı yada nasıl anılacaksın? Ve tekrardan, hafifçe kulağına eğilip sordum: “Gökyüzünün rengi nedir? Örneğin
tandırdan yeni çıkmış ekmeğin, toprağa yeni düşen sonbaharın ilk yağmur kokusunu alabiliyor musun? Veya çocuklukta defalarca düşüp, ayağını kanattığında toprağa düşen bir kan damlasını hissedebiliyor musun?” Ve dahasını sordum. Her sorduğumda, anlamsızlık onun için daha çıplaktı; Yokluk, daha apaçık kendini ele veriyordu.
Yokluk o kadar netti ki; Kıyıda, yani hiç kimseye ait olmayan o sınırda, yüzüstü yatan bir Kürttü. Evet, ortada bir sonuç vardı. Ama buna benzer sonuçlara karşı bir sohbettir bu. Adeta her akan zamanda, deniz daha gaddarca ayak parmaklarına dokunup götürmek istiyordu. Ve her dokunuşta, biraz daha yokluk; Biraz daha anlamsızlık için çıktığı yolun gerçekliği vardı. Birden dalgalar tüm gücüyle onu aldı. Hafiften bir sessizlik kapladı her yeri, onurunu yitiren Kürt olsa da, insanlık da elbette onurunu yitirmişti. Denizden gelen son çığlıkları, şehirlerden modern, robotlaşan kölelerin makina sesleri ve sokaklarda, köşe başlarında yoz yaşamda vurulup düşen gencecik bedenleri…
Terasta oturup kahkahayla bunları izleyen maskesiz tanrıları görüyordum. Ve o an, anlam yitiminin haykırışlarını hissediyordum. Bu kapitalist uygarlık topraklarında artık hiçbir şey “yaşamak” anlamına gelmiyor. Burada insanlar yaşamıyor, yavaş yavaş sömürülüyor. Her genç, gözlerinde biraz umut, biraz korku, biraz öfke taşıyor. Ama sonunda hepsi bir tek yöne bakıyor, kaçışa. Onu kendi kılan tüm değerlerinden hem de bir atın dört nala gittiği gibi kaçıyor. Kaçmak, artık yalnızca bir kurtuluş değil, bir varlık biçimi olmuş. Kimisi denize atıyor kendini, kimisi sınırlara, kimisi tüm benliğini bile ardında bırakıyor. Ama hiçbirinin arkasında bıraktığı şey sadece toprak değil; kendi kökleri, kendi hikâyeleri, kendi benlikleri. Bir halk, kendi ülkesinden her gün biraz daha eksilerek, dağlarına değil, dalgalara sığınıyor. Kıyıya vuran bedenlerin çoğunda aynı sessizlik var. Hepsi aynı soruyu sormadan gidiyor:
“Neden yaşamak bu kadar pahalı ve değerli iken, neden ölmek bu kadar kolay ve sıradan?” Neden dağlarımızın, ovalarımızın güzelliğinde yaşamak varken bilinmezlik tercih ediliyor? Bu tüm tanımsızlıklara karşı kendi topraklarında özsavunma bilinciyle; Ekonomosini, kültürünü, bilincini korumak ve özgür yarınlara cevap olmanın alternatifi varken bu kaçışın artık hiçbir biçimde izahatı yoktur. Bugün Apocu gençliğin yarattığı bilinçle kendini örgütleme zemini varken sırtını ülkeye dönmek toplumsal yönden her genç yoldaşın ahlaki, vicdani olarak kendilerini sorgulamaları gereken konudur. Tüm bu sorulara, düşmanın yarattığı anlamsızlıklara karşı tek yolun devrim olduğu bilinmelidir. Halksız bir ülkenin, ülkesiz bir halkın nasıl ki hiç bir anlamı yoksa, aynı zamanda devrimin esas yürütücüsünün gençlik ve kadın olduğu da mutlaktır. Ve bu devrim sadece gerillaya katılmış olan veya ülkede çalışma yürüten ile sınırlı değildir. Önderliğimizin belirtiği gibi herkesin yönünü devrime yani kutsal kitaplarda cennet olarak tarif edilen Kürdistana dönmesi gerekmektedir.
Bu gerçeklik de toprağında kalıp özgürlük mücadelesini vermekle olur. Kürdistan’ın güzeliğini hissedip derinden anlamakla olur. Eğer güzelliği anlayabilirsek, o zaman Seyid Rızaların, Şex Seidlerin, Zarifelerin, Saraların o toprak sevgisinin, direnişinin sırlarına da varırız. O zaman da anlamlı Kürdistan ‘da daha anlamlı yaşamayı bilir, Önderliğin bahsettiği komünal yaşamın sırrına da erip, komünal bir yaşam sevdalısı haline geliriz.Bir düşünün; Bir dağın zirvesinde, bir şelalenin akışında, bir ovanın yeşilliği ve güzelliğinde, bir ülkenin varlık ve özgürlük sorumluluğunu üstlenen yiğit kadın ve gençlerinin düşünce ve ruhunda gizli olan Kürdistan sevdasına erişmek gerek. Kapitalist sistemin, perdeleriyle gözümüzü kapatmak istediği yaşamı sorgulayalım! O perdeleri yırtalım, çünkü o perdelerin arkasında özgürlüğümüz, toplumsal yaşamımız var, buna ulaşmak için koşar adımlarla yola başlamak gerek.
Kaynak: Yurtsever Gençlik Dergisi
