HABER MERKEZİ – Goyî Amed yazdı.
Bir zamanlar Kürt gerçeği tarihin karanlıklarına gömülmek üzereydi. İnkâr ve imha sistemi Kürt gerçeğini mezara gömerek bu sorundan kurtulduğuna inanıyordu. Ancak Önder APO inanılmazı başardı ve öldüğüne karar verilen bir halkı ayağa kaldırdı. Dili kesilen ve düşüncesiz bırakılan bu halkın beyni ve yüreği oldu; onun duygularını ayaklandırdı, kendisine düşünce ve ruh verdi, kendisini kaynağında yine kendisinin yer aldığı insanlık değerleriyle tanıştırdı. Sonuçta kendisini özgür yaşamakta kararlı ve bunun için her türlü bedeli ödemeye hazır bir halk düzeyine yükseltti. Bu halk elbette nankör davranmayacak, elbette böyle bir Önderliğe sahip çıkacak, böyle bir Önderliğe sahip olmayı tarihin kendisine sunduğu en büyük özgürleşme şansı sayacak ve onunla gurur duyacak. Önderliğin bütün değerlerin bileşkesi olduğunu bilerek hareket edecek. Değerlerin gerçek yaratıcısını insanlık dışı koşullara mahkûm eden bir rejimin, bundan geri adım atıp kendisine sorunun asıl muhatabı olarak yaklaşmadıkça, Kürt sorununun çözülmesinin mümkün olmadığının bilincinde olacak ve buna uygun davranacak. Bu temelde ya özgür yaşam ya hiç ya Önderliğin özgürlüğü ya hiç ya özgür Kürdistan ya hiç diyecek. Özgürlük ahlakının bu bilinç ve duruşun kendisini olduğuna inanarak bundan asla geri adım atmayacak, ahlaksızlığın sistemine teslim olmayacak.
Önderliğin özgürlüğü konusunda halkımızın duruşunu değerlendirirken gelecek zaman diliyle konuşmamız, bu halkın bugüne kadar böyle davranmadığını göstermez. Geçerli olan bunun tam tersidir. Kürt halkı her zaman Önderliğini sahiplendi. En ağır baskılar altında bile onun adını dilinden düşürmedi. “Bijî Serok APO” sloganını partili militanlardan önce bu halk dillendirdi. Bilinç derinliğiyle olmasa bile güçlü sezgileriyle onun şahsında bin yılların köle yaşamına son verecek kurtarıcının ortaya çıktığına inandı. Bu yüzden köyleri yıkılsa da direndi, evleri yakılsa da direndi, metropol kentlerin varoşlarına sürülse de direndi, açlığa mahkûm edilse de direndi, yakınları kurşunlansa da direndi, linç eylemlerinin hedefi olsa da direndi. Soysuzluğun boyun eğişte ve teslimiyette yattığını bilerek, kendisine dayatılan kör kadere direndi. Şairin dediği gibi acıyı bal eyledi, acı çekerek bilgeleşti, ana toprakların özgürleşmesi çabasından geri adım atmadı. Böylece soylu bir halk olduğunu tüm dünyaya gösterdi. Bundan sonra da gösterecek. Mucizelerin kaynağının halkın kendisi olduğunu bilerek kendi gücüne güvenecek; Önderliğin özgürlüğünün kendi emeğinin eseri olacağının bilinciyle eyleme geçerek bu hedefe mutlaka varacak.
Biz Önderliğimizin özgürlüğünü istiyor ve bunu büyük özgürlük yürüyüşümüzün merkezine oturtuyoruz. Bunu sadece ona olan minnet borcumuzu ödemek için yapmıyoruz; bizi halk olarak horlanma ve aşağılanmanın derin uçurumundan çekip çıkardığı ve insanlığın temel değerleriyle buluşturduğu için böyle davranmıyoruz. Önderliğimizin özgürlüğüne kenetlenmemizde elbette bunların da büyük payı ve rolü var. Ancak biz bütün bunların ötesine geçiyoruz. Her birimiz bu hedefe kilitlenmiş eylemimizle aslında insan olarak kendimizi gerçekleştiriyoruz, kendimizi yeniden var ediyoruz. Halk olarak demokratik, özgür ve eşitlik içinde kendimizi yeniden yapılandırıyoruz. Önderliğimizin özgürlüğü bütün bunların bir arada ve birlikte gerçekleşmesini ifade ediyor. O bizim varlığımızın anlamıdır; sevdamızın odağı, yüreğimizi sevgi çağlayanına çeviren bir güzellik çağrısı, eşitlik, özgürlük ve adalet dünyamızın mimarı, bizi aydınlığın ruhuyla buluşturan Prometheus’umuz, ölümsüz şehitlerimizin sadık sözcüsü, put kırıcısı Çağdaş İbrahim’imiz, halkımızın Özgürlük Güneşi’dir. Biz onu böyle biliyor, böyle tanıyor, böyle anlıyor ve böyle savunuyoruz.
